Zapraszam na cykl wpisów dotyczących umownego przeniesienia autorskich praw majątkowych. W pierwszym artykule poruszam zagadnienia związane z formą właściwą dla zawarcia umowy oraz konsekwencjami jej niedochowania.

Przeniesienie autorskich praw majątkowych wyłącznie na piśmie

Forma pisemna to pierwsza zasada umownego przeniesienia autorskich praw majątkowych. Jeżeli zajrzymy do Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994r., to art. 53 Ustawy mówi wprost, że umowa, na mocy której dochodzi do zbycia praw, wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Rozważmy teraz przykład, w którym strony uzgodniły ze sobą wszystkie warunki zbycia praw, ale nie dochowały formy pisemnej. Zakładając, że prowadziły negocjacje w sprawie ustalenia warunków przeniesienia określono: pola eksploatacji, rodzaj i sposób wydania nośników utworu, wreszcie wynagrodzenie twórcy. Jak ocenić sytuację, w której nie dopełniono formalności i strony poprzestały na umowie ustnej ?

Skutki niedochowania formy pisemnej

Zgodnie z Ustawą nie doszło do przeniesienia praw. Osoba, która umawiała się z twórcą nie nabyła praw autorskich, które pozostały przy twórcy.

Nie nastąpił skutek, który strony chciały osiągnąć, co nie oznacza, że ustalenia między stronami w pozostałym zakresie nie są wiążące. Dlatego dopuszcza się interpretację porozumienia między stronami jako zawarcie umowy licencji niewyłącznej, która może być zawarta w dowolnej formie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniach sądowych, na dowód czego mogę podać wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015r. (VI ACa 1735/14), w którym sąd potwierdził, że oświadczenia woli stron w przypadku umowy licencji niewyłącznej mogą być złożone w dowolny sposób wyrażający ich wolę w sposób dostateczny, zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z przepisów Kodeksu Cywilnego.

Dzięki takiej interpretacji korzystnie z utworu przez niedoszłego nabywcę nie stanowi naruszenia praw autorskich twórcy a wykonywanie praw licencjobiorcy.